Frustraties uiten bij Wim en Dr. de Jonge... + tv opnames BNN en TV Limburg

Goedemorgen,

Een onprettig vermoeid gevoel in de kaken. Verzuurd. Tegen het einde van een (werk)dag doe ik heel hard mijn best om mijn woorden goed te articuleren. Niemand die in de gaten heeft dat ik er moeite voor moet doen om duidelijk te praten. Niemand, behalve ik...

Sinds de kaakoperatie zijn mijn kauwspieren nooit meer geworden zoals ze ooit waren. De frustraties ten gevolge hiervan schommelen heen en weer. Er zijn periodes dat ik ermee kan leven.
Er zijn echter veel periodes waar de frustraties wél de kop op steken. Als ik na een werkdag in de auto naar huis zit, ben ik blij dat ik even mijn mond kan houden en niets hoef te zeggen. Dan 'blèr' ik maar niet ongegeneerd met de muziek op de radio mee. Soms komt er boosheid naar boven. "Potverdorie, ik word er gek van! Wat moet ik nog doen om het wél beter te laten worden?", vraag ik mezelf wel eens af.

Ik loop niet alleen tegen vermoeidheidsklachten in de spieren aan, het beperkt mij ook in mijn doen en laten. Zoals ik al zei; het praten is een uitdaging. Mijn mondopening is trouwens goed. Ik schuif met gemak een Big Mac naar binnen, maar de mond open hóuden en dan kracht zetten, dat is een probleem. Dat frustreert me. Zelfs een simpele kus met Archel heeft nooit meer gevoeld zoals voorheen. De hele dag een verzuurd en zeurend gevoel. Bovendien voel ik de plaatjes / schroeven rond mijn neus zitten, ook al zoiets. Dat hóórt gewoon niet.

De talloze bezoekjes aan de fysio, osteopaat en aan de neuromusculair therapeut hebben niet zo heel veel uitgehaald. Als ik kijk naar alle tijd en energie die ik erin heb gestopt, kan ik niet zeggen dat ik tevreden ben met de resultaten. Natuurlijk, er waren kleine vorderingen, maar er was steeds weer heel snel een terugval. Ik kan toch niet mijn leven lang naar een fysio blijven gaan om de kaken een klein beetje soepel te houden?

Hoog tijd om al deze ongemakken aan te geven bij Dr. de Jonge. Afgelopen vrijdag stond er een controle gepland. De fysio en Archel hadden me op het hart gedrukt om van me af te praten. Ik vind dat moeilijk, want ik denk altijd dat Dr. de Jonge en Wim denken dat het onzin is dat ik na twee jaar nog zoveel last heb. Er gaat té veel om in mijn hoofd. Een paar dagen voor de afspraak was ik mezelf al moed in aan het praten. "I can do it, ik ga deze keer echt eens mijn mond open trekken!" Met klamme handjes, buikpijn en een misselijk gevoel stapte ik in de auto naar het ziekenhuis.

Het liep allemaal een beetje uit, maar rond 10.00 uur werd ik bij Wim binnen geroepen. De altijd vrolijke Wim, die me iedere keer weer met een flinke dosis humor op mijn gemak stelt. Fantastische vent. Ik dacht: "en nú moet het komen, ik móet nu van me af gaan praten." Mijn hartslag steeg, maar daar begon ik dan toch. Ik gooide alles op tafel. Wim gaf aan dat ik altijd gewoon eerlijk moet zijn, dat ik altijd mijn klachten aan moet geven, dat dat helemaal niet erg is. Hij begreep mijn frustraties. Ik voelde mijn ogen waterig worden. Ik keek naar de grond, in de hoop dat Wim het niet zou zien. Dit werd me te veel. "Ik kan nog niet eens Archel fatsoenlijk een kus geven!", zei ik gefrustreerd tegen Wim. Ik mag hier echt niet gaan huilen, dacht ik nog. Maar voordat ik het wist rolden de tranen over mijn wangen. Verdriet. Frustraties. Een machteloos gevoel. Wim pakte een tissue, luisterde naar me en toonde zijn begrip. Wauw! Hij zei dat ik mijn problemen ook gewoon aan Dr. de Jonge kon vertellen. Daar hoefde ik niet bang voor te zijn. Ik vertelde nogmaals dat ik dit moeilijk vind, en vroeg aan Wim of hij me dan een beetje zou helpen...

Even later ging hij Dr. de Jonge erbij halen. Toen hij binnenkwam vroeg hij uiteraard hoe het met me ging. Ik antwoordde met een glimlach op mijn gezicht: "ja goed, dankje..." Stomme doos ben ik ook. Wim stond er meteen bovenop en zei: "Neeeeee, het gaat helemaal niet goed!" Shit, dit wordt serieus. Mijn hartslag vloog weer omhoog. "Nu moet het gebeuren, ga nú je verhaal doen, potverdorie!", vloekte ik in mezelf. Dr. de Jonge ging er voor zitten en vroeg me mijn verhaal te doen. Ik zei wel drie keer dat ik het heel moeilijk vind, dat Archel en de fysio me op mijn hart hadden gedrukt om mijn mond open te trekken en dat ik niet ondankbaar wil overkomen. Ik ben tenslotte heel erg blij met de resultaten, esthetisch gezien dan. Dr. de Jonge luisterde aandachtig naar mijn verhaal en ook hij toonde veel begrip. Hij zegt dat problemen er zijn om op te lossen en dat ik gewoon moet aangeven als ik ergens mee zit. Dat had ik nu dus gedaan.

Ik nam plaats in de stoel en Dr. de Jonge ging een kijkje nemen in mijn mond. Open, dicht, open, dicht, bijten..... Hij voelde aan mijn spieren. Ja, ook Dr. de Jonge voelde meteen dat mijn spieren aan de rechterkant dikker zijn dan die aan de linkerkant. Dat zit niet helemaal goed. Ik gaf ook aan dat ik de plaatjes rond mijn neus voel zitten. Hij voelde en duwde op de plekken waar de plaatjes ongeveer zitten. "Hier zit het, hè," zei hij... Shitttt, dat was gevoelig. Nadat hij mijn kaken goed had geobserveerd, werd ik weer rechtop gezet. Tijd om de balans op te maken.

Hij kwam met het idee om een splint te maken, een opbeetplaat die ik 's nachts zou moeten gaan dragen. Dit zou de kauwspieren moeten ontspannen. Ik gaf aan dat ik voor 's nachts ook clear overlays heb, die mijn tanden in de juiste positie houden. Ik wil écht niet dat mijn tanden weer gaan schuiven. Geen optie. Dr. de Jonge had afgelopen vrijdag toch een overleg met tandarts Scuric en zou mij dan meteen in het gesprek gooien. Hier is uit gekomen dat ik contact op moet nemen met tandarts Scuric. Hij gaat mijn beet controleren en op basis hiervan kijken wat de beste oplossing is. Waarschijnlijk die splint. Komende vrijdag heb ik een afspraak bij Scuric.

Tevens kwam hij met het idee om de plaatjes / schroefjes eruit te gaan halen. Ik keek een beetje bedenkelijk. Dat hele horrorscenario spookte alweer door mijn hoofd. Ziekenhuisopname, operatiekamer, infuus, narcose. HELP! Aan de andere kant heb ik zoiets van: als ik er last van heb dan moeten die dingen er gewoon uit. Klaar. Doen. Binnen nu en 4 maanden gaat deze operatie plaatsvinden. Ik heb al zoveel dingen moeten overwinnen, dat dit er ook nog wel bij kan.

Dr. de Jonge vroeg of ik nog vragen had. Nee, niet echt, eigenlijk. Toen zei hij: "je kijkt een beetje zorgelijk..." Ja, logisch, ik ben maximaal gefrustreerd en ben er behoorlijk klaar mee. Hij begreep dit als geen ander en zei ook dat ik niet de enige ben met dit soort klachten. Dat gaf me een goed gevoel. "Ik ben niet alleen op de wereld..." Bijna 45 minuten ben ik binnen geweest. Ik zou alleen nog even door moeten voor een nieuwe scan. Wim en ik praatten nog een beetje na. Dit heb ik als heel fijn ervaren. Toen ik naar buiten liep zat de wachtkamer helemaal vol. Volgens mij had ik die mensen allemaal opgehouden. Oeps!

In de auto vloeiden er nog wat tranen. Ik was behoorlijk overstuur, geëmotioneerd. Eenmaal thuis belde ik Archel op en vertelde hoe alles was gelopen. Hij was trots op me. Trots dat ik zo goed voor mezelf ben opgekomen en mijn verhaal heb gedaan. Toen ik met hem aan het praten was besefte ik dat ik he-le-maal vergeten was plaats te nemen in de wachtkamer. Die scan.... shit! Ik belde de poli op en ze herkenden me meteen. "Ja, we waren al naar je aan het zoeken!" Gelukkig was dit verder geen probleem en kan ik volgende keer die scan laten maken. Eind goed, al goed.

Nog even heel iets anders. Gisteren is er een crew van BNN De Social Club bij mij thuis geweest om een item op te nemen over mijn beugel-/kaakosteotomietraject en de blog. Wat was dát super gaaf! Vanavond om 19.55 uur wordt dit item uitgezonden bij BNN op 3 De Social Club. Kijken dus!

Samen met presentator Jelte Sondij en cameraman Sjoerd

Maaaaaar.... dat is niet het enige nieuws op mediagebied deze week. Ik zit aanstaande woensdag in een uitzending van 'Limburg Vandaag' van TV Limburg. Ze hebben me benaderd om mijn verhaal te doen over mijn beugel-/kaakosteotomietraject, de blog en de grootse plannen om samen met Dr. de Jonge een boek uit te brengen. Aanstaande woensdag om 18.00 uur worden de opnames uitgezonden op TV Limburg en daarna wordt de uitzending herhaald tot de dag erna 18.00 uur. Ik zal hier uiteraard zo snel mogelijk een linkje plaatsen als de uitzending online staat.

Houd mijn blog deze week dus in de gaten!

See you soon!

Liefs,
Cindy

Time flies: kaakosteotomie alweer bijna twee jaar geleden!

Goedemorgen,

Een jaar geleden had ik mijn koffers gepakt en stond ik op het punt om te beginnen aan mijn Kids&CO-avontuur in Turkije. Het was voor mij de ultieme bekroning op het hele traject dat ik heb doorlopen. Een bekroning waarin ik 3 maanden lang mocht 'shinen' tegenover vakantiegangers. Vakantiegangers die mijn achtergrond niet kenden en die het dus volledig normaal vonden dat ik de hele dag enthousiast en energiek rondhuppelde met de kids. Iets wat voor mij tot voor kort helemaal niet zo vanzelfsprekend was. Wat een fantastisch gevoel om zonder 'vooroordeel' complimenten te krijgen over je uiterlijk en je prestaties. "Jullie moesten eens weten...", dacht ik wel eens. Een nog groter compliment voor mij is het feit dat er van al die ingrepen helemaal niets te zien is. Een natuurlijk resultaat.

Twee jaar geleden stond ik er heel anders voor. Toen was ik volop in de voorbereiding op mijn kaakosteotomie. Precies twee jaar geleden was het namelijk nog maar 2 nachtjes slapen tot mijn kaakoperatie op 23 april 2012. Ik was al druk bezig geweest met het maken van verschillende smaakvolle soepen, zodat ik na de operatie wel wat voedzame dingen binnen zou krijgen. Verder had ik al boodschappen gedaan, waaronder veel yoghurt, Hero drinkontbijt en vers fruit om smoothies te maken. Ook zat ik huilend bij de huisarts, die mij na het aanhoren van mijn verhaal medicatie voorschreef om de laatste dagen nog enigszins door te komen. Ontspannen lukte me toen niet meer. Het hielp natuurlijk ook niet om filmpjes van de operatie op YouTube op te zoeken. Ik had mezelf een ongekende angst ingeboezemd.

De avond voor de operatie had ik er genoeg van en heb ik mezelf flink aangepakt. Of het nu eens genoeg was geweest met die klaagzang, met dat 'onnozele gejank'. Er was toch geen terugweg meer, dus ik kon er maar beter voor kiezen om er vol voor te gaan dan te blijven jammeren! Ik kan soms best hard zijn voor mezelf. Goh, ik raakte mezelf met die woorden. Ik ging op tijd naar bed en probeerde nog wat nachtrust te pakken. Onmogelijk. Urenlang draaien, woelen, piekeren. Uiteindelijk ben ik maar om 4.30 uur opgestaan om een douche te nemen. Nog even lekker opfrissen voordat ik het ziekenhuis in zou gaan. Ik kan me alles nog als de dag van gisteren herinneren.

Rond 6.00 uur stond ook Archel op. Hij zag mijn vermoeide en angstige blik, vroeg of het een beetje ging en sloeg een geruststellende arm om me heen. "Komt wel goed, schatje, ik blijf zo lang mogelijk bij je..." Archel is vanaf dat moment geen seconde meer van mijn zijde geweken. Tot het moment dat ik het OK-complex op gereden werd, was Archel bij me. Hij heeft later nog wel eens aangegeven hoe machteloos hij zich voelde. Zo graag had hij mijn verdriet, mijn angst en mijn pijn over willen nemen, maar het enige wat hij op dat moment kon doen was er gewoonweg voor me te zijn, te luisteren en te troosten. Daar ben ik hem enorm dankbaar voor. Natuurlijk, op weg naar de OK voel je je verre van prettig, maar de troostende woorden en de geruststellende aanraking laten je iets meer 'comfortable' voelen.

Nadat het infuus werd ingebracht was ik ook zo weg. Ik zag Dr. de Jonge nog de foto's ophangen en hij begroette me, voordat ik ver in dromenland raakte. Het moment dat ik uren later wakker werd zal ik ook nooit meer vergeten. Paniek! Zoals ik onder narcose was gegaan, werd ik ook wakker. Heftig! Daarna viel ik vrij snel weer in een lichte slaap, hartstikke duf. Van de route van de recovery naar mijn kamer heb ik niets meegekregen. Eenmaal op de kamer kwam Archel al vrij snel bij me. Ik had veel slijm in mijn mond en dit probeerde ik uit te spugen, voor zover dit kon. Het was meer kwijlen, maar ik raakte het wel kwijt. Ik kreeg echter van een verpleegster te horen dat ik geen druk mocht zetten, omdat de hechtingen dan los zouden kunnen raken. Ja doei, ik moet dat slijm kwijt! De eerste nacht was heftig. Ik voelde me slecht, was misselijk, was bang voor het verwijderen van de katheter, had pijn en was me al druk aan het maken om de blikken die mensen op me zouden laten vallen als ik de volgende ochtend bij Dr. de Jonge op controle moest op de poli. Ik had echter niets te zeggen, die dingen moesten gebeuren. Er zat niets anders op dan hierin mee te gaan. "Die mensen zien me toch nooit meer", probeerde ik mezelf te overtuigen.

Ik schaamde me diep toen ik in mijn badjas in een rolstoel met een bekkentje op de gang zat bij de poli. "Oohh, dat gezicht is niet zo erg gezwollen als dat van mij is geweest", hoorde ik iemand zeggen. Ik wist dat ze het over mij hadden, maar ik bleef naar de grond kijken. Gelukkig had een assistente van Dr. de Jonge in de gaten dat ik me niet goed voelde en bracht me al de behandelkamer binnen. Geen strakke blikken meer op me gericht. Wat een opluchting. Dr. de Jonge was tevreden. Hij stelde me gerust. Wat kan die man zich goed inleven!

Na twee nachten ziekenhuis mocht ik naar huis. Wat was ik blij dat ik weer naar mijn eigen vertrouwde omgeving mocht. Thuis herstel je toch het beste. Ik kreeg regelmatig bezoek en langzaam maar zeker werden de contouren van mijn gezicht weer beter zichtbaar. Stapje voor stapje ging ik vooruit. Van yoghurt naar ijs met gesmolten chocolade. Van krokettensoep (ja, het smaakte!) naar een fijn gemalen pasteitje met ragout. Van de saaie soepen naar geprakte pasta carbonara. Ik maakte kleine stapjes. Iedere keer als ik weer iets 'nieuws' kon eten was dit een pure smaaksensatie. Het was geweldig om steeds iets meer te kunnen eten. In die periode ben ik een boterham pas echt gaan waarderen. Wat had ik die gemist!

De weken en maanden verstreken. Een half jaar na de operatie mocht de beugel eruit. De rest is geschiedenis: "I shine bright like a diamond!" Mijn omgeving die me ziet stralen, het Kids&CO-avontuur, de meeloopdagen met Dr. de Jonge, inspirerende mensen die op mijn pad zijn gekomen, de publicatie in de Grazia en Ziezo, het schrijven van een boek samen met Dr. de Jonge. Ge-wel-dig.

Vóór het traject - vlak voor de kaakosteotomie - één dag na de kaakosteotomie - de dag dat de beugel verwijderd werd - shine bright like a diamond!

Ik ben blij dat ik via deze blog ook anderen kan helpen in het beugel-/kaakosteotomietraject. Mensen vragen zich wel eens af waarom ik dit doe. Het is voor mij niet moeilijk om zo open te zijn. Ik heb geen geheimen en weet naar aanleiding van mijn eigen traject hoe belangrijk een goede voorlichting is. Middels deze blog laat ik het echte verhaal zien, het verhaal dat niet in de voorlichtingsboekjes van ziekenhuizen staat. Op het forum zijn ook ervaringsverhalen van andere patiënten te vinden. Dit stimuleer ik alleen maar. Het is belangrijk om meerdere ervaringsverhalen te kunnen vergelijken, want alleen mijn verhaal is natuurlijk niet alleszeggend.

Ik hoop dat ik voor velen een inspiratiebron ben (geweest) en in de toekomst nog zal zijn.

"All our dreams can come true, if we have the courage to pursue them!"

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy

Gastartikel: orofaciaal fysiotherapeut vertelt over zijn vakgebied.

Een “kaakfysiotherapeut”? Dat is vaak de eerste reactie van mensen zodra ze worden verwezen door hun huisarts, tandarts of specialist. “Ik wist niet eens dat het bestond” is een veel gehoorde reactie.

De kaakfysiotherapeut, of mooier gezegd, een orofaciaal fysiotherapeut, is een nog relatief onbekend specialisme binnen de fysiotherapie. En dat is jammer, want bij veel aandoeningen en ziektebeelden kan de orofaciaal fysiotherapeut een belangrijke bijdrage leveren.

De term kaakfysiotherapie is ontstaan, nadat een groep fysiotherapeuten zich ging bezighouden met kaakklachten. Ze noemden zich toen fysiotherapeuten die werkzaam zijn binnen de tandheelkunde. Echter, het domein is in de laatste jaren sterk uitgebreid, waardoor de naam kaakfysiotherapie niet meer dekkend was. Toen is de naam orofaciaal fysiotherapie aangenomen. “Oro” betekent mond en “faciaal” gezicht in het Latijn. Dus de orofaciaal fysiotherapeut is een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in klachten van het hoofd, hals en het kauwstelsel. Afhankelijk van de klachten worden mensen verwezen door huisarts, tandarts, orthodontist, kaakchirurg, tandarts-gnatoloog, KNO-arts of een andere medisch specialist, maar ook zonder verwijzing kunnen mensen zich aanmelden.

In 2002 heb ik mijn diploma fysiotherapie behaald aan de hogeschool in Rotterdam. Aanvankelijk wilde ik niet direct verder studeren. Ik wilde werken en ervaring opdoen. Toch begon het na een paar jaar te kriebelen. Ik wilde mij wel specialiseren, maar wist nog niet goed waarin. Totdat ik in gesprek raakte met mijn tandarts. Die wees mij er op dat mijn tanden afsleten wat veroorzaakt wordt door het tandenknarsen/klemmen. Ik vond dit een zeer interessant onderwerp en besloot om de opleiding orofaciaal fysiotherapie te gaan doen.
  

In mijn praktijk in Schiedam zie ik tegenwoordig veel mensen met hoofd- en kaakpijn. Deze klachten worden vaak veroorzaakt door tandenknarsen en klemmen. Sommigen kunnen de mond niet meer goed openen of geven een (pijnlijke) knap in het kaakgewricht aan, wat vervelend kan zijn tijdens het eten en gapen. Andere kenmerken zijn pijn bij het oor, hoofdpijn, spier vermoeidheid van de kauwspieren, blokkades van het kaakgewricht of abnormale slijtage van het gebit.

Naast deze klachten zie ik ook mensen die een operatie aan de kaak hebben ondergaan zoals een kaak osteotomie. Als gevolg van deze ingreep is er veel pijn en is het moeilijk om de mond te openen. Tijdens de revalidatie helpt de orofaciaal fysiotherapeut met het verminderen van de pijn. Daarnaast wordt gericht gewerkt aan het herstel van de functie van het kauwstelsel door middel van oefeningen, adviezen en bewegen van de kaakgewrichten, want na de operatie wil je zo snel mogelijk weer normaal kunnen eten, lachen en praten.

Orofaciaal fysiotherapeuten zijn schaars. Daarom heb ik onlangs een initiatief gestart om mensen ook online te helpen. Via de website www.onlinefysioconsult.nl wil ik mensen met hoofdpijn en kaakklachten helpen. Het online consult is uiteraard anders dan in de praktijk. Het contact gaat nu via email, telefoon of webcam waarbij vooral adviezen en oefeningen op de voorgrond staan. Op deze manier kunnen mensen toch laagdrempelig terecht bij een orofaciaal fysiotherapeut zonder lang te hoeven reizen en veel kosten te maken.

Kees Putters, orofaciaal fysiotherapeut

www.onlinefysioconsult.nl

Twitter: @kaakklachten

Facebook: facebook.nl/onlinefysioconsult

LinkedIn: www.linkedin.com/in/fysiotherapieschiedam

Als je alles van tevoren al wist, zou je het dan nog doen?

Goedemorgen!

"Als je 4 jaar geleden wist wat je nu allemaal weet, was je dan toch nog het traject in gegaan?" De maandelijkse afspraken bij de orthodontist, het aandraaien van de beugel en weer een paar dagen op yoghurt en puree leven, het schaamtegevoel, de pijn, de afspraken bij de kaakchirurg, de kaakosteotomie, 8 weken lang vloeibaar voedsel. Het bloed, zweet en ontelbaar veel tranen. Uiteindelijk de blijdschap. Blijdschap om het feit dat ik zonder na te denken kon lachen en mijn stralend gebit kon tonen aan de buitenwereld. Als ik dit allemaal van tevoren wist, had ik dit traject dan nog aangedurfd?

Het is een vraag die ik vaak krijg. Een vraag die me soms ook wel weer eens aan het denken zit. Naast de kaakoperatie heb ik natuurlijk nog enkele andere operaties ondergaan, waaronder drie neuscorrecties. Die operaties hebben in combinatie met de kaakosteotomie mijn gezicht wezenlijk veranderd. Soms denk ik wel eens: "Wauw, ik heb echt veel lef gehad om al mijn onzekerheden aan te pakken". De keuze om een beugel- en kaakosteotomietraject in te gaan was niet moeilijk. Ik moest wel, vanwege die medische noodzaak. Toch ging ik niet over één nacht ijs. Bij mij zijn daar heel wat huilbuien en scheldkanonnades aan vooraf gegaan. Ik wilde geen beugel, ik wilde geen pijn, ik durfde geen operatie. Ik gooide de kont tegen de krib, zoals ze dat wel eens zeggen. "Dan maar op jonge leeftijd een kunstgebit!" Mijn angst was in het begin groter dan de wil om dit traject in te gaan. Mijn moeder zei wel vaker: "Als je een kunstgebit wil moeten ze ook al je tanden trekken. Dat doet ook pijn!" Als ik dan weer gekalmeerd was, kon ik haar niets minder dan gelijk geven. Archel en mama hebben echt wat te verduren gehad.

Als emotioneel mens is mijn leven een achtbaan. Emoties gaan van het ene uiterste naar het andere uiterste. Gelukkig ben ik sinds de extreme make over vaak vrolijk, maar tijdens het traject was dit wel anders. Er zijn momenten geweest waarop ik dacht: "Ik laat mijn beugel eruit halen en ik stop met dit hele traject." Als ik even in een dip zat, gooide ik er de gekste dingen uit. Zeker toen ik in de maanden vóór de kaakosteotomie te maken had met een wachttijd van 4 maanden. VIER MAANDEN. Zestien weken onophoudelijke stress. Ik heb toen mijn hele agenda volgepland in de hoop dat de tijd voorbij zou vliegen. Dat ging ook wel redelijk snel, maar voor mijn gevoel nog lang niet snel genoeg.

Wat ik bij de start van het traject niet wist, was het feit dat ik uiteindelijk een boven- én een onderkaakosteotomie zou ondergaan. De tandarts zei in eerste instantie dat een onderkaakoperatie voldoende zou zijn. "Valt wel mee, zo'n operatie". Toen ik eenmaal bij Dr. de Jonge kwam en te horen kreeg dat mijn boven- én onderkaak aangepakt zouden worden, klopte mijn hart ineens in mijn keel. Die zag ik niet aankomen. Eerst spartelde ik een beetje tegen, maar uiteindelijk gaf ik toe aan de bekwaamheid van Dr. de Jonge. "Hij is een professional, hij zal het wel weten. Ik mag nu echt niet uit het traject stappen", dacht ik bij mezelf. Het was iedere dag weer anders. Mijn gevoel ging van het ene uiterste naar het andere uiterste. Van ongekende motivatie om het traject tot een succesvol einde te brengen tot tranen met tuiten en roepen dat ik die beugel zelf wel even uit mijn mond ging slopen.

Nu kan ik erom lachen. Toen niet. Ik weet ook niet of ik het traject in was gegaan met de wijsheden die ik nu heb. Als ik van tevoren had geweten hoeveel bloed, zweet en tranen het me zou kosten, weet ik niet of ik het had gedaan. Aan de andere kant: met mijn enorme doorzettingsvermogen ga ik alle uitdagingen in mijn leven aan. Als ik iets voor ogen heb, zal mij dit lukken. Daarin laat ik me niet van de wijs brengen door anderen.

Als ik naar die neuscorrecties kijk, bijvoorbeeld. De eerste neuscorrectie hier in Heerlen was qua resultaat niet zo'n succes, maar qua pijn viel het mee. Daarom durfde ik nog een tweede keer te gaan. Niet hier in Heerlen trouwens. Die tweede keer viel me al iets meer tegen. Bloeduitstortingen, zwelling, maar de pijn was nog te doen. Alleen het resultaat viel tegen. Ik móest en ik zou voor een perfecte neus gaan. Zoals ik al zei: als ik iets in mijn hoofd heb, gebeurt dat. Hoewel de vooruitzichten zeer pijnlijk waren, hield ik vast aan mijn ultieme droom: een mooie rechte neus. En dus ging ik voor de derde keer onder het mes. Deze keer werd een geweldig resultaat geboekt, maar o, wat heb ik een pijn gehad. Ik wist van tevoren dat het geen meevaller zou worden, maar mijn uiteindelijke doel heeft me er doorheen gesleept.

Ik denk dat dit met het beugel- kaakosteotomietraject hetzelfde is geweest. Hoewel ik van tevoren al wist dat het geen makkelijke weg zou worden, zei mijn intuïtie dat ik het moest doen. Zo'n kans zou ik misschien nooit meer krijgen. Dan maar een paar jaar bikkelen. Ik hoor het mezelf nog zeggen. Als ik toen had geweten wat mij nog te wachten stond, had ik het waarschijnlijk toch wel gedaan. Die mooie, perfecte glimlach was echt een geweldige motivatie.

Sinds mijn extreme make over heb ik dan ook een nieuw motto: "Pain is temporary, happiness is forever". Dit geldt voor heel veel dingen! Je dromen nastreven is niet altijd even makkelijk, maar met de juiste dosis doorzettingsvermogen en een ongekende wil zijn er heel veel dingen mogelijk. De weg er naartoe kan mentaal of fysiek 'painful' zijn, maar eenmaal je doel bereikt kun je genieten van je behaalde resultaten. Genieten van 'happiness'!

"You are so much stronger than you think".

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy

PS Volgende week komt er een gastartikel van een kaakfysiotherapeut op de blog. I'll keep you posted!

PS1 Er zijn nog samples Bluem tandpasta die ik weg mag geven. Mocht je interesse hebben, stuur me dan even een berichtje.